Kuracja na deszcz

Gajlardie, pospolicie zwane cyganami.

Gdy ranek w deszczu skrył swe czary,
wiersz nie chce się układać,
różowe zgubisz okulary,
posłuchaj, oto rada.

Weź trochę tęsknej melancholii,
rozsądku miarkę małą,
błękitem podbarw to cykorii,
róż pąsem zgłusz ospałość.

Jeszcze miłości odrobinę,
cierpliwość też się przyda,
schowaj swe cierpiętnicze miny,
świat lepszym ci się wyda.

Szybko się spektakl życia kończy,
więc szkoda trwać w marazmie,
gdy świat nie błyszczy pełnym słońcem,
uruchom wyobraźnię.

Nie smuć się dniem, co przyszedł z deszczem ,
spójrz, tęcza lśni w kałuży,
wypij dziś śmiechu całą beczkę,
niech ci na zdrowie służy. :)

(z archiwum, poprawiony i uzupełniony)