Podsłuchane nad grobem Krystyny Bochenek

Przebarwiony berberys wygląda jak płonący krzew Mojżesza.

Do napisania dzisiejszego wiersza zainspirował mnie tekst Dariusza Kortko „Co ludzie szepczą nad grobem Krystyny Bochenek”, zamieszczony we wczorajszej Gazecie Wyborczej. Zachęcam do przeczytania tego tekstu dla lepszego zrozumienia wierszyka. To się działo na prawdę.
http://wyborcza.pl/1,75968,8602571,Co_ludzie_szepcza_nad_grobem_Krystyny_Bochenek.html#ixzz149AxhSTF

Ile tu zniczy, przyszli ludziska,
bo gawiedź zawsze kocha sensację.
To fajna babka, aż serce ściska.
Stasiu, spokojnie, lekarz miał rację.

Ona tak ładnie tu się uśmiecha.
Drzewa na szkiełku to las katyński.
Ta szarfa dla niej może pociecha?
Wszystkiemu winien ten Tusk kretyński.

Zobacz Bożenko, co napisali,
cyknij komórką, skadruj do tego.
Kto tam te kwiatki z brzegu postawił?
To od przyjaciół. Nic ciekawego.

No poleciała. Wróciła w trumnie.
Złamana brzoza. Kaczora przewał.
Pani to chyba patrzeć nie umie,
to przecież krzyże, nie żadne drzewa.

Patrz, z PO byli. Te tulipanki
musiały furę kasy kosztować.
Ta, co tam stoi, to ma kochanka.
Miałeś się Stasiu nie denerwować.

Kto tutaj leży? Nie znam jej, wnusiu,
ja ci pokażę ciekawsze groby.
Palikot wszystko to uknuć musiał.
Babo, do magla idź, do choroby!

Stasiu, bez nerwów, lekarz ci mówił.
Ta szarfa chyba jest od premiera.
A tego życia nic jej wróci.
Amen. Do domu trzeba iść teraz.