Bez polityki...

Poranek mgiełką mnie przywitał,
pociągam sobie łyk kawusi
i – jakby ktoś mnie o to pytał -
dziś polityka mnie nie kusi.

I wcale też mnie nie ciekawi,
jak komentować będą media,
kto się pod krzyżem wczoraj wsławił,
a komu wyszła wręcz komedia.

Kto był warchołem, kto cynikiem,
komu tam całkiem już odbiło,
a kto na kaftan zaś z nocnikiem
zasłużył sobie, że aż miło.

Nie wdaję się też w dywagacje
kto tak naprawdę nami rządzi,
komu przyświeca stanu racja,
komu fanatyzm rozum zmącił.

I ani słowa dziś nie powiem,
jaki polityk spiski knuje,
że chory z nienawiści człowiek
do rewolucji nawołuje.

Marszem na Pałac brata uczcił,
śni mu się władza ponad wszytko,
upiory swe ze smyczy spuścił
i zafundował nam igrzysko.

Miałam w tematy złe nie wchodzić
lecz ciągle o tym myślę skrycie...
Trudno z anarchią się pogodzić -
moja Ojczyzna, moje życie!