Ballada o atrakcjach po polsku

Nudno było nam w kraju, w mieście, czy przy ruczaju,
więc nam prezes funduje atrakcje,
tu coś zełga, tam rzeknie, przeciwnika zaś sieknie,
bo Polakom wystarczy wakacji.

Niech tam wiedzą, że żyje, gdy do wtóru mu wyje
moher z Antkiem i wściekłe dewoty,
ojciec guru w Toruniu, co ma kuku na muniu,
pretorianie i reszta ciemnoty.

Jego dziewki-niebogi omdlewają już z trwogi,
że porzuci, że kopnie, że zbije,
on w amoku wciąż blednie, włos na głowie mu rzednie,
zapowiada kolejną nam chryję.

A mohery pod krzyżem, rozmodlone, wciąż w kirze,
wykrzykują, że zdrajcy, że świnie,
"Tu jest Polska" wołają, potem lżą, wyklinają,
a w ich duszach ciemnoty jaskinie.

Purpuratów nie kole, że krzyż główną gra rolę,
w tym spektaklu obłudy i fałszu,
Dziwisz ręce rozkłada, o miłości wciąż gada,
a zaś inny na ciągłym jest rauszu.

Prezes tonie w obłędzie, z wieczną pianą na gębie,
choć spadają mu słupki sondaży,
choć się moher wykruszy, nic go jednak nie ruszy,
bo on biedak o władzy wciąż marzy.

Więc rodaku, kochanku, masz atrakcje, jak w banku,
scenariusza czytelne są wzorce,
bo w tym kraju, pod miedzą, obłęd z kołtunem siedzą -
prezes zawsze tu znajdzie wyborcę!