Dobrodziej

fot. własna, zrobiona w okolicach Ciężkowic.

Tam w Toruniu się zaczęło,
wzruszam się, aż w oczach mokro,
na radyjku siedzi jełop,
nie, przepraszam, wszak to doktor.

On zakonu jest dyrektor,
telefonię ma i wieże,
w eter się przedziera krzepko,
biega, niczym kot z pęcherzem.

Woła: „ja was ubogacę”,
wodę wam poleję cudnie,
nie rzucajcie więc na tacę
lecz w mą kieszeń – bez dna studnię.

Bo radyjko ma trudności,
ślą kontrolę, za kontrolą,
ja was pięknie tutaj goszczę,
więc zapłaczcie nad mą dolą.

Moja praca wielka, zbożna,
serca wasze tak porusza,
więc nie wspomóc mnie nie można,
dobrodzieja Tadeusza.

Jak coś komu nie wychodzi,
niechaj w sobie winę widzi,
bo każdemu świat ten świat szkodzi -
on istnieje, by nas krzywdzić.

Rzuć swój grosik więc, owieczko,
zlituj się nad swym pasterzem,
błogosławię ciebie, dziecko
i wspomogę cię ... pacierzem!