Romantyczna dusza

Kwitnący dereń

Gdy przed wielu laty na świat mnie wydano,
niedobra natura na mnie się uwzięła,
zastrzyk romantyzmu dawała co rano,
nie zrobiła ze mnie piewcy - bohatera.

Z romantyczną duszą chodzę więc po świecie,
gra mi w sercu miłość, słońce znaczy drogę,
zachwyt swój wyrażam nad wiosennym kwieciem,
dnia bez romantyzmu przeżyć już nie mogę.

Ptaki w moich strofach co dzień wiją gniazda,
wiatr upojnie szemrze na mych myśli falach,
kochać się nie umiem w politycznych jazdach,
nie potrafię w wierszach Bastylii obalać.

Książę Poniatowski nie ginie w Elsterze
i „Na barykady” gromka pieśń nie wzlata,
bo od urodzenia w moc miłości wierzę,
która od zarania jest budulcem świata.