Nie jest źle

Choć coraz częściej tak mi się zdaje,
że świat zwariował już wokół mnie,
w taką niedzielę, gdy rano wstaję,
to myślę sobie, że nie jest źle.

I chociaż całość w jakimś absurdzie
kilka miesięcy już dobrych tkwi,
zawsze się można cieszyć kawałkiem,
co jak rodzynek w całości lśni.

Ot, siedzę sobie nad kubkiem z kawą,
z lubością w górę wypuszczam dym,
choć mgła za oknem – dzisiaj nie jadę,
więc już się trochę cieszyć mam czym.

Potem radości będę dokładać -
kwitnące dalie, muzyka z płyt...
Więc chyba nie ma już o co biadać,
a może biadać, to nawet wstyd.

Pójdę do lasu, spojrzę na runo,
może grzyb jaki wygląda z mchu?
Potem pobiegnę z wiatrem i z chmurą,
aż mi z radości zabraknie tchu.

Gdy telewizor w końcu otworzę,
uciech codziennych dostarczą mi
te same gwiazdy żądne wciąż sławy,
bez których szare byłyby dni.

Siądę więc sobie za klawiaturą
i częstochowski ułożę rym.
Ważne, by wrzucić sobie na luzik -
wnet ze złych myśli zostanie dym!