Grzybobranie

Zacznijmy od rzeczy małych. Matka Teresa z Kalkuty powiedziała:
- „Nie trzeba robić wielkich rzeczy, wystarczą małe, ale czynione z wielką miłością”.
- „Małe rzeczy czynione z wielką miłością przynoszą radość i spokój”.
- „Rób rzeczy zwyczajne z nadzwyczajną miłością”.
W ostatnią niedzielę, zachęcona opowieściami znajomych o wspaniałych trofeach, pojechałam na grzyby. Las niewielki, młody, porośnięty w większości grabiną, z domieszką dębu i brzozy. Ładny, rósł w nim nawet chroniony widłak goździsty, konwalie, które teraz już mają czerwone owocki, czarne jagody i borówki. Delikatne poduszeczki mchu pod stopami i wspaniałe pióropusze paproci. Spokój, relaks, wyciszenie - szkoda tylko, że większość ptaków w sierpniu już nie śpiewa.
I coś, co mi całkowicie zakłóciło kontemplację tego miejsca i czasu.

Grzybobrania czas nadszedł.
Wszyscy pełni nadziei
wyruszamy raniutko
do najbliższej nam kniei.

Rozglądamy się pilnie,
wciąż buszując w zieleni,
co przyroda nam dała
ze swej hojnej kieszeni.

Tu borowik szlachetny,
tam opieńka miodowa,
a tuż obok, przy krzaczku,
jakaś noga stołowa.

Człek ciekawy, więc dalej
skrada się, jak ten skrzacik
i za nogą dostrzega
już zniszczony ciut blacik.

Szuka pilnie, brnie w gąszczu,
chce mieć stołu komplecik,
lecz, miast niego, dostrzega
całkiem dobry klozecik.

Muszla prawie bielutka,
ekskrementem nie tknięta,
co najwyżej leciutko
pleśni mchem porośnięta.

Deska też się znalazła,
tak gustownie różowa,
spłuczka, rura, kolanko -
toaleta jak nowa!

Dalej, w cieniu jałowca,
pośród malin i jeżyn,
umywalka z baterią,
spokojniutko se leży.

Para opon, rynajza,
wiadro z dnem przerdzewiałym,
czajnik z gwizdkiem na parę,
i pokrywką sczerniałą.

Człek już lekko zmęczony
przysiadł koło korzenia.
Koszyk wprawdzie pustawy -
ale jakie wrażenia!

W poniedziałek zadzwoniłam do wójta gminy, na terenie której był ten las i powiedziałam mu (niezbyt uprzejmie), że nie rozwiązał problemu usuwania odpadów komunalnych i w związku z tym ma ogromne śmietnisko w lesie. Zagroziłam mu, że jeszcze tu wrócę i jak zastanę to samo, zrobię zdjęcia, powiadomię Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska i lokalną gazetę.
Był miły i obiecał, że sprawą się zajmie. Nie wiem, czy moja interwencja odniesie jakikolwiek skutek, ale zrobiłam to z miłości do lasu.
A gdyby tak co drugi grzybiarz...